Subpartycypacja jako forma finansowania może się nie opłacać

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wydał niekorzystny dla branży leasingowej wyrok, dotyczący szczególnej formy finansowania, jaką jest subpartycypacja. W orzeczeniu z 16 listopada Sąd wskazał, że – inaczej niż w przypadku sekurytyzacji – w odniesieniu do subpartycypacji nie można zastosować art. 17k ustawy o CIT, a przychód podatkowy powstaje już z chwilą otrzymania finansowania.

Sprawa dotyczyła jednej z firm leasingowych. Wskazała ona, że w ramach jednej z transakcji nabywa finansowanie polegające na tym, że dostawca finansowania uzyskuje prawo do przyszłych wpływów z umowy, nie nabywając jednocześnie wierzytelności przysługujących leasingodawcy od klienta.

We wniosku o interpretację spółka zapytała, czy bezzwrotne finansowanie w ramach opisanego schematu będzie stanowić jej przychód podatkowy. Firma leasingowa uważała, że nie. Chodziło przede wszystkim o możliwość zastosowania art. 17k ustawy o CIT. Przepis ten stanowi, że jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a własność przedmiotu umowy leasingu nie została przeniesiona na osobę trzecią, to do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności, a kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.

Spółka utrzymywała, że schemat subpartycypacji jest analogiczny do opisanej w art. 17k sekurytyzacji wierzytelności leasingowych. Podmiot wskazywał na podobieństwo ekonomiczne i prawne tych działań, zwracając m.in. uwagę, że subpartycypacja może być elementem sekurytyzacji.

Dyrektor KIS nie podzielił stanowiska wnioskodawcy. Uznał, że pomiędzy umową subpartycypacji i sekurytyzacją zachodzą na tyle istotne różnice, że przepis art. 17k nie może być stosowany przez analogię. Skoro tak, to otrzymane finansowanie stanowi od razu przychód finansującego, a późniejsze spłaty – koszt podatkowy.