Dyrektor KIS ostatnio systematycznie wydaje pozytywne interpretacje dotyczące skutków podatkowych na gruncie PIT darowizny przedmiotów poleasingowych. Chociaż nie sposób odmówić im prawidłowości, to już samo występowanie z tego typu wnioskiem może powodować większe ryzyko niż nieposiadanie interpretacji.
Niespełna 3 lata trwała radość spółki, która chciała potwierdzić prawidłowość swojego stanowiska, zgodnie z którym w przypadku wynajmu samochodów na rzecz podmiotów powiązanych, gdy są one przedmiotem umowy leasingu operacyjnego, nie zachodzi konieczność stosowania limitu 150 000 zł. Tyle czasu dzieliło bowiem wyrok WSA w Warszawie, który przyznał jej rację, od orzeczenia NSA, który wskazał, że z przepisów jasno wynika, że w omawianej sytuacji limit obowiązuje, i korzystny wyrok uchylił.
Przez organy podatkowe usługi ubezpieczeniowe uznawane są za zbliżone do usług gwarancyjnych, dlatego w przypadku świadczeń nabywanych od podmiotów zagranicznych fiskus dąży do zastosowania podatku u źródła (WHT) na mocy art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. Odmienne zdanie mają jednak sądy administracyjne, w tym NSA, co potwierdza niedawny wyrok.
Zaprezentowano projekt objaśnień podatkowych, mający dostarczyć przedsiębiorcom wskazówek, którymi mogą się kierować przy weryfikacji występowania u nich podatku od przerzuconych dochodów oraz kalkulacji jego wysokości. Dotyczy on m.in. nabycia i zbycia WNiP, kosztów finansowania dłużnego, tzw. bezpiecznej przystani, płatności pasywnych czy warunku prowadzenia „istotnej rzeczywistej działalności gospodarczej”. Wskazano też przykładowe czynności weryfikacyjne, które mogą podejmować podatnicy, oraz dokumenty, jakie mogą w tym celu pozyskać.
Wiele spośród firm leasingowych oprócz klasycznego leasingu udziela również pożyczek (często zwanych „leasingowymi”). Jednym z problematycznych zagadnień w takiej działalności jest kwestia ujmowania w kosztach podatkowych strat wynikających z braku spłat pożyczki przez pożyczkobiorców. Jak wynika z niedawnego wyroku NSA, podatnicy PIT, którzy prowadzą tego rodzaju działalność, mogą znajdować się w tym kontekście w nieco lepszej sytuacji podatkowej niż podmioty opodatkowane CIT.
Dyrektor KIS wydał interpretację, zgodnie z którą spółka opodatkowana estońskim CIT, płacąca na bieżąco podatek z tytułu tzw. ukrytych zysków od wydatków związanych z samochodami używanymi w sposób mieszany, nie ma obowiązku rozpoznać przychodu na gruncie PIT u wspólników. Nie należy wyciągać z niej jednak pochopnych wniosków. Wnioskodawca nieprawidłowo sformułował bowiem pytanie, a organ w zawoalowany sposób zasugerował, że korzystanie przez wspólnika z majątku spółki stanowi jego przychód.
Zaliczenie w koszty wydatków na nabycie towarów, materiałów czy narzędzi zwykle nie jest przedmiotem sporów pomiędzy podatnikami a fiskusem. Inaczej jest w przypadku usług, w szczególności tych niematerialnych. Aby „obronić” możliwość zaliczenia wydatku na dane świadczenie w toku czynności kontrolnych przez organy, podatnik powinien m.in. posiadać dokumentację towarzyszącą jego realizacji, a także być w stanie wykazać, że cena jego nabycia została ustalona na warunkach rynkowych.
Choć w tym roku terminy na złożenie zeznania rocznego – podobnie jak w latach „covidowych” – zostały wydłużone, to jednocześnie Ministerstwo Finansów nie zdecydowało się na przesunięcie terminów na realizację obowiązków związanych ze sprawozdaniami finansowymi. Tymczasem ujawnienie zdarzeń mogących mieć wpływ na sprawozdanie wiąże się z dodatkowymi obowiązkami, a za zawarcie w nim nierzetelnych danych grozi odpowiedzialność karna.
NSA potwierdził w najnowszym wyroku, że leasingobiorcy, którzy nie zdążyli zawrzeć indywidualnej umowy leasingu do końca 2018 r., a jedynie – jak w sprawie, której dotyczyło orzeczenie – zamówienie związane z umową ramową, zobowiązani są do stosowania po swojej stronie ograniczeń kosztowych, które obowiązują od 1 stycznia 2019 r. Wyrok nie jest korzystny, ale jednocześnie nie stanowi on zaskoczenia. Leasingobiorcy, którzy stosowali bardziej korzystne podejście, zdecydowanie powinni rozważyć korektę rozliczeń.
Czy to, że w ustawie o CIT istnieje przepis, który nakazuje stosować proporcję dotyczącą tzw. limitu 150 tys. zł jedynie do części opłaty, która stanowi spłatę wartości samochodu osobowego, będącego przedmiotem leasingu, oznacza, że w przypadku umów najmu, gdzie do spłaty wartości auta nie dochodzi, wspomnianej proporcji i limitu stosować nie trzeba? Z takim pytaniem podatnik zwrócił się do Dyrektora KIS w 2019 r., ale sprawa znalazła finał dopiero po 4 latach, gdy prawomocne orzeczenie wydał NSA.